Książki

W sobotę 10 kwietnia 2010 r. Anna Walentynowicz zginęła w katastrofie lotniczej razem z Prezydentem Rzeczypospolitej Lechem Kaczyńskim, ministrami, urzędnikami, kombatantami… Przed wyjazdem do Warszawy Anna Walentynowicz przekazała mi ostatnie dokumenty, które wydawały się jej ważne i godne wykorzystania w biografii jej poświęconej. Czekała na tę książkę. Była jej pierwszym czytelnikiem. Lektura tej książki była dla niej dość traumatyczną podrożą w przeszłość. Ponad 600 stron maszynopisu przeczytała w niecałe dwa dni. Nie spała, nie jadła, czytała dzień i noc… Nie miała prawie żadnych uwag. Przyznaję, że byłem tym bardzo zdziwiony. Bohaterka tej książki uznała fundamentalne prawo naukowca do własnych interpretacji i ocen. Kiedy ją odwiedziłem, by przed przesłaniem maszynopisu recenzentom przedyskutować ostatnie wątpliwości, zapłakana Anna Walentynowicz powiedziała: „Tyle zła, tyle zdrady i ludzkiej podłości opisał pan w tej książce. Jak mieliśmy wygrać, skoro tylu wokół nas nam przeszkadzało. Ale dobrze, że pan to wszystko pokazał...”.